----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΠΝΟΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΠΝΟΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Κι όμως κινείται… Αυτό διαπίστωσαν τον τελευταίο μήνα οι κατά τ’ άλλα παντογνώστες πολιτικοί ταγοί αυτού του τόπου, οι σοφοί αναλυτές των παραθύρων και λοιποί τηλεαστέρες του δημόσιου βίου, με αφορμή τις κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή τον περασμένο Δεκέμβρη, προτρέποντας ( εαυτούς και αλλήλους; ) να «ακούσουμε» τη νεολαία.
Κι όμως, είναι φορές που τα λόγια δε λένε και πολλά. Είναι φορές που μια στιγμή αρκεί για να φέρει το αύριο και ο χρόνος συμπυκνώνεται τόσο, ώστε να κάνει τις σοφίες των «υπεύθυνων και σοβαρών» ειδημόνων του χτες να ηχούν κοινή μπουρδολογία...
Όχι, η κοινωνική κατάσταση δεν έτρεξε με την ταχύτητα της σφαίρας του ειδικού φρουρού για να αλλάξει τόσο, ώστε η νεολαία «του καναπέ και του φραπέ» να πλημυρίσει τους δρόμους από τη μια μέρα στην άλλη. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί υπακούν μάλλον στους αργούς ρυθμούς των υπόγειων ρευμάτων της αμφισβήτησης, που δε μετριούνται με τα μηχανάκια της AGB…
Η ζωή των παιδιών δεν έγινε χτες μια μονότονη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο και από κει στο φροντιστήριο, οι φοιτητές δεν είδαν χτες τα πτυχία τους να απαξιώνονται και οι ερευνητές δεν έγιναν χτες αναλώσιμο υλικό για τις επιχειρήσεις ούτε η γενιά των 700 ευρώ αφέθηκε χτες έρμαιο μιας αδηφάγας αγοράς εργασίας…
Πράγματι, δεν είναι η πρώτη φορά που βγήκε η νεολαία στους δρόμους. Έχει ήδη κατορθώσει να δώσει εδώ και δυο χρόνια γροθιές στην πολιτική ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, ακυρώνοντας την αναθεώρηση του άρθρου 16 από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι όμως η πρώτη φορά που η νεολαιίστικη αγωνιστικότητα συναντά σε τέτοιο βαθμό μια λαϊκή δυσαρέσκεια που υφέρπει και εντείνεται εδώ και χρόνια. Η ακρίβεια στις τιμές, η λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις, η ανεργία, η ανοιχτή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, με την αποχαλίνωση των εργοδοτών και την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση έρχονται να προσλάβουν άλλη διάσταση μπροστά στο φάσμα της διεθνούς κρίσης που προκάλεσε η αχαλίνωτη κερδοφορία των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Είναι δύσκολο να πείσουν τον εργαζόμενο που έχει δει το εισόδημά του να συρρικνώνεται δραματικά ότι τα παιδιά του θα έχουν καλύτερη τύχη από τον ίδιο αν «διαβάσουν τα μαθήματά τους και προσπαθήσουν σκληρά». Είναι δύσκολο να τον πείσουν ότι η νεολαία έχει άδικο να ξεσηκώνεται. Πολύ περισσότερο που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έδωσαν ( και δίνουν ) το προηγούμενο διάστημα σκληρές μάχες ενάντια στο ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών, ενώ και οι αγρότες ετοιμάζονται για αγώνα διαρκείας.
Και αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, που καλούν σε «υπευθυνότητα» και «σοβαρότητα», προσπαθώντας να περιορίσουν τις αντιδράσεις. Όμως δε μένουν εκεί. Ο αυταρχισμός και η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής έχει γίνει απροκάλυπτα δολοφονική, ενώ η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», αφού πρώτα κουκουλώνει τα σκάνδαλα, συγκεντρώνει όλες της τις δυνάμεις για την τρομοκράτηση της κοινωνίας, παραπέμποντας μαθητές με τον τρομονόμο και συλλαμβάνοντας δικηγόρους, επειδή υπερασπίζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα διαδηλωτών.
Δε σταματούν όμως εκεί! Αφού πρώτα μεθοδευμένα, προσπάθησαν να σπείρουν τον πανικό και να καλλιεργήσουν φοβικά σύνδρομα και αντιδραστικά αντανακλαστικά, διαρρέοντας φήμες για περιφερόμενους από πόλη σε πόλη κουκουλοφόρους που θα καίγαν μαγαζιά ( φυσικά όλες αυτές οι γελοιότητες διαψεύστηκαν οικτρά… ), προχωρούν παραπέρα: Ξεθάβουν την απειλή της τρομοκρατίας και αναζητούν ένα νεκρό για να συμψηφίσουν τη δολοφονία του μαθητή και να ηρωοποιήσουν τα ΜΑΤ, μέσα από προβοκατόρικες ένοπλες επιθέσεις.
Είναι σαφές ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν τη δυναμική και το βάθος των κινητοποιήσεων και φοβούνται το ενδεχόμενο να πάρουν αυτές παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για να απομονώσουν τις διαδηλώσεις. Ωστόσο, ήδη οι πανεκπαιδευτικές συγκεντρώσεις και πορείες σε όλη τη χώρα, που έφεραν δασκάλους, καθηγητές, γονείς και πανεπιστημιακούς πλάι στους μαθητές και τους φοιτητές έδειξαν ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός της μαζικής, συλλογικής και μαχητικής κινητοποίησης που μπορεί πραγματικά να ανατρέψει τις ακραίες πολιτικές της φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας.
Δεκέμβρης 08Κι όμως, είναι φορές που τα λόγια δε λένε και πολλά. Είναι φορές που μια στιγμή αρκεί για να φέρει το αύριο και ο χρόνος συμπυκνώνεται τόσο, ώστε να κάνει τις σοφίες των «υπεύθυνων και σοβαρών» ειδημόνων του χτες να ηχούν κοινή μπουρδολογία...
Όχι, η κοινωνική κατάσταση δεν έτρεξε με την ταχύτητα της σφαίρας του ειδικού φρουρού για να αλλάξει τόσο, ώστε η νεολαία «του καναπέ και του φραπέ» να πλημυρίσει τους δρόμους από τη μια μέρα στην άλλη. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί υπακούν μάλλον στους αργούς ρυθμούς των υπόγειων ρευμάτων της αμφισβήτησης, που δε μετριούνται με τα μηχανάκια της AGB…
Η ζωή των παιδιών δεν έγινε χτες μια μονότονη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο και από κει στο φροντιστήριο, οι φοιτητές δεν είδαν χτες τα πτυχία τους να απαξιώνονται και οι ερευνητές δεν έγιναν χτες αναλώσιμο υλικό για τις επιχειρήσεις ούτε η γενιά των 700 ευρώ αφέθηκε χτες έρμαιο μιας αδηφάγας αγοράς εργασίας…
Πράγματι, δεν είναι η πρώτη φορά που βγήκε η νεολαία στους δρόμους. Έχει ήδη κατορθώσει να δώσει εδώ και δυο χρόνια γροθιές στην πολιτική ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, ακυρώνοντας την αναθεώρηση του άρθρου 16 από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι όμως η πρώτη φορά που η νεολαιίστικη αγωνιστικότητα συναντά σε τέτοιο βαθμό μια λαϊκή δυσαρέσκεια που υφέρπει και εντείνεται εδώ και χρόνια. Η ακρίβεια στις τιμές, η λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις, η ανεργία, η ανοιχτή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, με την αποχαλίνωση των εργοδοτών και την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση έρχονται να προσλάβουν άλλη διάσταση μπροστά στο φάσμα της διεθνούς κρίσης που προκάλεσε η αχαλίνωτη κερδοφορία των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Είναι δύσκολο να πείσουν τον εργαζόμενο που έχει δει το εισόδημά του να συρρικνώνεται δραματικά ότι τα παιδιά του θα έχουν καλύτερη τύχη από τον ίδιο αν «διαβάσουν τα μαθήματά τους και προσπαθήσουν σκληρά». Είναι δύσκολο να τον πείσουν ότι η νεολαία έχει άδικο να ξεσηκώνεται. Πολύ περισσότερο που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έδωσαν ( και δίνουν ) το προηγούμενο διάστημα σκληρές μάχες ενάντια στο ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών, ενώ και οι αγρότες ετοιμάζονται για αγώνα διαρκείας.
Και αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, που καλούν σε «υπευθυνότητα» και «σοβαρότητα», προσπαθώντας να περιορίσουν τις αντιδράσεις. Όμως δε μένουν εκεί. Ο αυταρχισμός και η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής έχει γίνει απροκάλυπτα δολοφονική, ενώ η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», αφού πρώτα κουκουλώνει τα σκάνδαλα, συγκεντρώνει όλες της τις δυνάμεις για την τρομοκράτηση της κοινωνίας, παραπέμποντας μαθητές με τον τρομονόμο και συλλαμβάνοντας δικηγόρους, επειδή υπερασπίζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα διαδηλωτών.
Δε σταματούν όμως εκεί! Αφού πρώτα μεθοδευμένα, προσπάθησαν να σπείρουν τον πανικό και να καλλιεργήσουν φοβικά σύνδρομα και αντιδραστικά αντανακλαστικά, διαρρέοντας φήμες για περιφερόμενους από πόλη σε πόλη κουκουλοφόρους που θα καίγαν μαγαζιά ( φυσικά όλες αυτές οι γελοιότητες διαψεύστηκαν οικτρά… ), προχωρούν παραπέρα: Ξεθάβουν την απειλή της τρομοκρατίας και αναζητούν ένα νεκρό για να συμψηφίσουν τη δολοφονία του μαθητή και να ηρωοποιήσουν τα ΜΑΤ, μέσα από προβοκατόρικες ένοπλες επιθέσεις.
Είναι σαφές ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν τη δυναμική και το βάθος των κινητοποιήσεων και φοβούνται το ενδεχόμενο να πάρουν αυτές παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για να απομονώσουν τις διαδηλώσεις. Ωστόσο, ήδη οι πανεκπαιδευτικές συγκεντρώσεις και πορείες σε όλη τη χώρα, που έφεραν δασκάλους, καθηγητές, γονείς και πανεπιστημιακούς πλάι στους μαθητές και τους φοιτητές έδειξαν ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός της μαζικής, συλλογικής και μαχητικής κινητοποίησης που μπορεί πραγματικά να ανατρέψει τις ακραίες πολιτικές της φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΟΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου